Un so kem hei wedder trügg’ nah
den’ Voss. „Adschüs“, säd’ hei. „Adschüs“, säd de Voss. „Dat nu is
mien Geschenk, wecket ick di taun deipet Verstahn von ’t Läben mitgäben
will; dat is ’ne ganz einfache Sak: Gaut seihn kannst du bloots mit
’n Harten. Dat, wo ’t würklich up ankümmt, koen’n de Ogen nich seihn.“
„Dat, wo ’t würklich up ankümmt, koen’n de Ogen nich seihn“, sprök
de lütte Prinz em nah, üm ’t sick tau marken. „Wat diene Ros’ för di
so wichtig maakt, dat is de Tiet, wecke du di för ehr nahmen hest.“
„De Tiet, de ick mi för miene Ros’ nahmen hefft …“, säd’ de lütte Prinz
noch wedder, üm ’t sick tau marken |